Zac Harmon (US) tiltle:Floreada's Boy music: Blues release date: august 01, 2024 label: Catfood Records info artist: Zac Harmon © Rootsville 2024

Het amuseert en teleurstelt me ​​in gelijke mate als ik een biografie als die van Zac Harmon lees en zie dat hij al 50 jaar muziek maakt en dat ik tot nu toe nog nooit van hem heb gehoord … en dat lijkt mijn verlies te zijn; als we afgaan op deze twaalf nummers.

Babe & Ricky’s Inn introduceert Harmons fluwelen stem en de namen die hij onderweg tegenkwam in Babe & Ricky’s Inn (de oudste bluesclub in Los Angeles), die ook dienen als een lijst van zijn invloeden. Als zoon van Jackson, Mississippi, is het album vernoemd naar zijn moeder, Floreada, wat een leuke touch is op een schijf vol zeer persoonlijke en ogenschijnlijk grotendeels autobiografische nummers. Hoewel hij meerdere albums op zijn naam heeft staan, waarvan er twee op hetzelfde label Catfood Records staan; klinkt het alsof Harmon zingt vanuit het diepst van zijn hart in verhalen uit zijn eigen leven en dat van de mensen om hem heen. Glass Ceiling is een goed voorbeeld, aangezien hij zinspeelt op het ‘glazen plafond’ dat mensen van kleur treft en niet alleen vrouwen, en zoals zoveel nummers hier, combineert hij zijn oh zo soulvolle stem op een nette manier met een donkere tint blues van zijn band.

Harmon had een hand in tien van de nummers hier, en het bewijst dat hij niet alleen een echt goed en luisterbaar nummer kan schrijven, maar ook een verhaal kan leiden om de aandacht van de luisteraars vast te houden, wat precies is wat je krijgt met de messcherpe nummers Sugarman, Never Forget en Let It Slide, die allemaal intrinsiek verschillen in stijl en inhoud; maar onmiskenbaar uit dezelfde pen komen. Dan krijg je nummers als Stress; een nummer precies zoals je zou verwachten van een titel als die, aangezien Zac zijn hart uitstort over de problemen van het jongleren met financiën waar velen van ons dagelijks mee te maken hebben. Hij kan ook diep in de Blues duiken, met wat sprankelend gitaarwerk naast een koperblazerssectie op de sleazy en slinky Big Dog Blues, die griezelig veel klinkt als iemand als Bobby Womack of Jeffrey Osbourne die samen met George Benson zingt op een zwoele avond in een Juke-tent in het centrum. Voordat ik inga op mijn twee favoriete nummers hier, zijn er een paar onderwerpen waar Zac Harmon over zingt op een manier die je een traan in je ogen zal bezorgen en je hart bijna zal laten barsten; het eerste uit de valkuilen is Track #2, Fake News, een smerig verhaal over een man die betrapt wordt op vreemdgaan met zijn vrouw; maar die zich eruit liegt totdat ze aan haar eigen ogen twijfelt.

Het andere is het laatste nummer op het album; Stop The Killing, met de legendarische gitaar van Caleb Quaye en is zo'n actueel onderwerp dat dit nummer in de jaren 60 van Stax had kunnen komen, maar helaas ook iets belangrijks en vitaals zal zijn voor toekomstige generaties. Ik heb Bobby Womack net genoemd, en er staat een prachtig nummer van hem op dat gelijk staat aan een van mijn twee favoriete nummers; That’s The Way I Feel About Cha (samen met SueAnn Carwell) is het soort ‘late night Soul/Blues combo’ waar je je vrienden niet over wilt vertellen omdat je het geheim wilt houden, voor die verdrietige en eenzame momenten waarop je je wilt oprollen in een donkere kamer zonder contact met de buitenwereld. Het andere, en mogelijk mijn echte favoriete nummer, is het metafoorrijke, ademende en sexy Never Had a Better Night dat ons diep in het gebied van Marvin Gaye en Smokey Robinson brengt, maar met een Stax-cutting edge via het geweldige gitaarspel en de verbazingwekkend coole ritmesectie.

tracks:

01. Babe And Ricky's Inn (4:28)
02. Fake News (4:12)
03. Glass Ceiling (2:59)
04. Let It Slide (3:18)
05. That's The Way I Feel About Cha (4:52)
06. Stress (4:50)
07. Sugarman (4:37)
08. Big Dog Blues (5:49)
09. Lonely Rider (5:53)
10. Never Have A Better Night (3:51)
11. I'll Never Forget (5:46)
12. Stop The Killing (4:11)